Geceydi… Uzun bir geceydi; soğuktu. Yağmur şiddetini arttırmıştı. Şehir uykudaydı.
Sesizdi her taraf…
Mezarlıkları en güvenli yerdir böyle gecelerde. Gecenin sessizliğini derinden gelen sokak köpeklerinin havlamaları bozuyordu. Havlamalara eşlik eden sarhoşların naraları…
İşte böyle bir gece kaybettim ben seni… Hem de hiç bulamamacasına…Titrek mum alevleri ışığında oturduğumuz, birbirimize kısa hikayeler anlattığımız, bazen güldüğümüz bazen de hüzünlendiğimiz o gecelerden geriye bir ben kaldım. Yağmurun yağışını hep sevmişimdir.
Sen gittikten sonra hep böyle oldu.
Saatlerce oturduğum okuma koltuğumdan kalktım, ağır adımlarla mutfağa yöneldim. Senin bana aldığın Fenerbahçe kupa bardağına kahve koydum. Pencerenin önüne gittim, kahvemi yudumlarken yağan yağmurun huzur veren damlalarını seyre daldım.
Kim bilir şuan neredesin?
Hangi otobüs, hangi tren, hangi uçak alıp götürdü seni benden. Oysa ne zormuş yalnızlıklar; sevdiğin kadından uzak kalmak. Bir romanda okumuştum böyle bir hikayeyi. Romanlar da gerçekmiş meğer…
Kendimden biliyorum.
Bir kadın giderken kem küm etmez, direkt söyler söylemek istediğini.
Ama erkek öyle mi?
Kıvranır durur kafasındaki düşünceleri dile dökmek için. Sen de öyle yaptın. “Artık yapamıyorum, ayrılmamız gerek” dediğinde sendeki o kararlılığı ve edebiyatçıların ayrılık ile ilgili manifestolarını ışık hızıyla geçirdim usumdan.
Şimdi artık her şey öksüz… Kitaplar, sokakta birlikte başını şefkatle okşadığımız kediler…
Sen giderken sadece ben öksüz kaldım sanıyordum. Oysa senle ortak yaptığımız her şey yetim bir çocuk gibi kaldı.
Hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden. Yarım bıraktığın 251’inci sayfasına ayraç koyduğun “Kayıp Romanlar” kitabın öylece duruyordu masada. Vedat Türkali’nin en sevilen romanlarındandı Kayıp Romanlar.
Bir insan okuduğu kitabın arasına ayraç koyduğunda, dönüp tekrar okumak içindir.
Şimdi kitabın bile öksüz…
News
